Het is zaterdagochtend. Tijd om naar de Kabouters (scouting) te gaan. Best leuk, die Kabouters. Spelletjes doen, buiten zijn, toneelspelen, knutselen. Iedereen is aardig en betrekt mij bij het spel. En toch… Ik voel me er niet op mijn gemak. Ik voel me anders. Ik kan niet meepraten over wat er bij hun op school gebeurt. Ik zit op school in de stad, terwijl we in een dorp wonen. En dan ook nog een school die bij veel mensen niet bekend is en als vreemd wordt gezien. Dus voor mijn gevoel hoor ik er toch niet goed bij.
Wat ik vroeger als kind graag had willen weten is dat het ok is om anders te zijn. Ik had graag begeleiding van mijn ouders gehad bij de emoties die ik tegenkwam en gesprekken willen hebben over de sociale contacten die ik met anderen had. Ik had het heel fijn gevonden om begrip te hebben voor het feit dat ik me anders voelde. Dat dat gevoel er mocht zijn. En dat ik eigenlijk ook wel anders was dan anderen. Maar dat iedereen wel iets anders heeft. Niemand is hetzelfde. Iedereen is uniek. Dat weet ik nu, maar toen was dat anders.
Als ik daar toen bij was begeleid, had ik me meer gezien en gehoord gevoeld. Had ik niet het gevoel gehad dat ik het allemaal alleen moest uitzoeken. Had ik kunnen ontdekken wat mijn talenten zijn en had ik trots op mezelf kunnen zijn. Trots op wat ik deed en wat ik kon.
Ik vertel dit niet om mijn ouders verwijten te maken. Helemaal niet. Zij hebben gedaan wat zij konden en waarvan zij dachten dat het goed was. En weet je? Het heeft me ook weer gemaakt wie ik nu ben. Door te vechten voor mezelf en mijn eigen geluk heb ik doorzettingsvermogen ontwikkeld, heb ik mezelf leren kennen en sta ik nu waar ik nu sta.
En waar ik nu sta? Hier!! Ik ben een trotse liefhebbende moeder, die ook haar best doet en die ook fouten zal maken. Een moeder die doet waarvan ze denkt dat goed is. Met een dochter die later vast ook zal zeggen, had je dit of dat maar anders gedaan.
Wat ik jou als lezer heel graag mee wil geven is het volgende. Ook jij doet als ouder datgene waarvan je denkt dat goed is en wat binnen je mogelijkheden ligt. Daar ben ik van overtuigd! Vanuit liefde zorg je voor je kind en maak je de keuzes die je het beste lijken (al moet je soms kiezen tussen 2 kwaden).
Dat betekent echter niet dat je ook alles alleen moet doen. Net als dat ik het niet altijd alleen heb gedaan en doe. Met regelmaat roep ik hulp in van een professional. Voor mezelf of voor mijn dochter. Als ouder heb ik soms ook oogkleppen op. En omdat ik de moeder van mijn dochter ben, kan ik niet haar hulpverlener zijn. Deze professional geeft me dan nieuwe inzichten, leert me nieuwe tools en leert me weer nieuwe dingen verwerken die nog een plekje moesten krijgen (ja er blijven ook bij mij steeds weer nieuwe issues zich aandienen). Jij mag ook hulp inroepen voor jezelf en/of je kind. Ook jij hebt vast wel dingen waarvan je denkt: als mijn moeder dit vroeger had geweten dan… En ook jij hebt wel eens oogkleppen op. Daarin ben je dus niet anders dan anderen. En hoe dapper is het dan als je het aandurft om hulp in te schakelen en in je eigen spiegel te kijken.
Denk je dat ik de professional ben die jou en/of je kind en daarmee ook je hele gezin kan helpen? Neem dan contact met me op voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek. Dan kan ik je precies vertellen wat ik voor jullie zou kunnen doen.
Reactie plaatsen
Reacties